Met mijn fotocamera ben ik vertrokken naar het oude centrum van Málaga. Uren kan ik dromerig ronddwalen in het hart van mijn stad. Het liefst in een Andalusisch ritme, waarvan ik weet dat ik dan meer zie én voel van de stad. Zo hoop ik vandaag de gejaagde Hollander in mij voor even uit te schakelen.
Calle Marques de Larios
Om de hoek van Plaza de la Marina dansen hoog boven de nog rustige winkelstraat schaduwdoeken zachtjes op en neer. Een lichte zeebries weet via de haven de stad te bereiken.
Malagueños flaneren graag over calle Marques de Larios. Tot 2002 moest je hier uitkijken voor passerende auto’s en was er alleen een smal trottoir. Net zoals het grootste deel van het historisch centrum is deze straat nu autovrij. Het bevalt de inwoners zo goed, dat ze de straat graag over de volle breedte benutten.
Calle Larios laat ik rechts van me liggen. Mijn plan is om foto’s te maken in de overdekte markt.
Mercado de Atarazanas
Passanten, bezoekers van de markt en bezorgers van verse producten banen zich een weg langs het terras voor Mercado de Atarazanas. In de tijd van de Moorse overheersing hadden ze nu aan de waterkant gelopen, omdat de zee toen nog tot dit punt kwam. Op de plaats waar nu de markt staat stond toen een scheepswerf.
Via de overgebleven Moorse poort stap ik de middelste hal binnen. In een gang van stalletjes zie ik verse vis en zeevruchten. Boquerones (ansjovis), sardines en andere soorten vis worden luidkeels aangeprezen.
Een glimp van de naastgelegen hal trekt mij als een magneet naar stapels met groente en fruit. Kaarsrecht gerangschikt op soort en kleur. Op deze plek loop je langs de smaak van Málaga. Ingrediënten die je terugziet in de keukens van de stad en op menukaarten van de vele restaurants.
Om mij heen zie ik oplichtende schermen van mobieltjes. Blijkbaar ben ik niet de enige die deze indrukken wil vastleggen.
Bij het verlaten van de markt kijk ik omhoog. De glas in lood gevel boven mij krijgt dankzij de ochtendzon extra veel contrast. Details van de stad Málaga zijn nu nog beter zichtbaar. Te mooi om geen foto van te maken.
Verderop klinkt het geluid van een overvol terras. Ik loop richting de steeg waar het vandaan komt.
Churros eten bij Casa Aranda
Links en rechts schieten obers met koffie en schalen churros uit de aangrenzende lokalen. De gefrituurde deegstaven van Casa Aranda zijn de reden dat de steeg zo vol zit.
Een mengeling van oude dames, gezinnen, toeristen, studenten en kantoormensen. Locals komen hier op dit tijdstip voor hun ontbijt en koffie. Aan het einde van de steeg ga ik aan een tafel zitten. Hier kijk ik uit op de metershoge palmen van calle Puerta del Mar. De indrukwekkende bomen maken het tot één van mijn favoriete straten van Málaga.
Achter de vitrine tegenover mij kijk ik via het glas de kleine keuken van de bar in. Dit is het domein van de churrosbakker. Ik bedenk me dat het leuk is om aan de hand van een video te laten zien hoe churros worden gemaakt. Met mijn telefoon film ik de bereiding. (klik op video hieronder)
Ondertussen zijn er twee kopjes en een schaal met churros op tafel gezet. In het ene kopje zit koffie en in het andere chocolademelk. Die laatste is te dik om te drinken, maar perfect om deze lekkernij in onder te dompelen. Ze smaken voortreffelijk. De Spaanse ambiance met gezellig veel lawaai zit er gratis bij. Na het afrekenen ga ik via calle Nueva door naar Plaza de la Constitución.
Plaza de la Constitución
De stad bruist al volop halverwege de ochtend. Malagueños en toeristen lopen door elkaar over het meest centrale plein van de stad.
Vergeleken bij de jaarlijkse Semana Santa is het nu rustig op Plaza de la Constitución. In de week voor Pasen zijn hier dagelijks duizenden mensen. Ze komen vanwege de passie rondom vierenveertig indrukwekkende processies in zeven dagen. Dragers lopen urenlang met zware tronen door de straten van Málaga. Sierlijke plateaus met daarop een beeld van Jezus of Maria. Voor de grootste troon zijn ruim 250 dragers nodig.
Het gevoel van deze traditie is moeilijk uit te leggen. Inmiddels weet ik dat iedere beschrijving te kort doet aan de Semana Santa. De beste manier om het te begrijpen is het zelf meemaken. Een belevenis die je altijd bij blijft.
In de hoek van het plein weet ik de geur van vers brood te weerstaan. Via het poortje naast bakkerij La Canasta kom ik uit in de verborgen straatjes achter het plein. Ze leiden me naar Plaza del Obispo.
De Kathedraal
Aangekomen op het plein sta ik voor de éénarmige dame. Waar je ook bent in Málaga, je ziet haar altijd. Haar enige arm is de blikvanger van de stad.
In de 16e eeuw is op de tekentafel een Kathedraal bedacht met twee torens. Vanwege geldgebrek is het bij één toren gebleven. Sindsdien noemen ze haar La Manquita, ofwel de éénarmige dame. De lens van mijn camera zoomt in op de details van het gebouw. Mijn fotoarchief zit vol met foto’s van de Kathedraal, maar het houdt me niet tegen om door te klikken.
Mijn wandeling gaat verder naar het Alcazaba. Net voor het Moorse fort passeer ik het oude douanegebouw. Na jaren restaureren is dit sinds twee jaar Museo de Málaga. Een aanwinst voor de stad met exposities van schone kunsten en archeologische vondsten.
Met dit museum erbij heeft Málaga nu 37 musea in alle soorten en maten.
Het Alcazaba
Via stenen paden, Moorse poorten en ongelijke traptreden bereik ik de top van het Alcazaba. Het kleine Alhambra van Málaga met Arabische versieringen, tegels en bogen maken me blij. Aan geschiedenis en monumenten is geen gebrek in deze stad.
Hogerop zie ik het Gibralfaro kasteel. Bovenop de kasteelmuren heb je een geweldig panorama over de stad, de kust en het achterland. Voor nu ben ik tevreden met het uitzicht vanaf het fort en neem de veelzijdigheid van Málaga in me op.
Voor me ligt het park met daarachter de moderne haven. De flats van de wijk La Malagueta ontnemen mij het zicht op het stadsstrand. Ik schat dat ik vanaf hier binnen een kwartier met mijn blote voeten in het zeewater kan lopen.
In de verte ontwaar ik fietsers op Muelle Uno (pier 1). Ze kunnen weleens op weg zijn naar de oude visserswijken Pedregelajo en El Palo. Daar waar je de beste espetos de sardinas (gegrilde sardines) eet.
Aan de andere kant zie ik de gebouwen van de wijk Soho Málaga, waar street art de grauwe muren heeft getransformeerd tot moderne kunstwerken.
Dit uitzicht laat me weer eens zien hoe compact en tegelijkertijd veelzijdig Málaga is. Bruisend en nooit te klein voor wie op zoek is naar meer.
Inmiddels heeft de wandeling een groot deel van mijn gejaagdheid verdreven. Desondanks blijft er iets van onrust aanwezig.
Terwijl ik om mij heen kijk zie ik mensen selfies maken. Cameralenzen zoomen in en uit en tablets schitteren in de zon.
Ik herken het van mezelf. Ook ik ben ongemerkt druk in de weer met van alles. Zodat ik niet alle zintuigen echt volledig laat prikkelen. Aan Málaga zal het niet liggen. Misschien moet ik mijn fototoestel en mobiel bij de volgende wandeling maar eens thuis laten.
Mini route bij dit verhaal
Maak ook deze korte wandeling, download hier de route (pdf)
© tekst, fotografie en mini route: Gerard – Beleef Málaga
2 Reacties
Gibralfaro, een hele klim te voet, maar je kan ook de bus nemen naar de Parador en dan afdalen. Het uitzicht is idd adembenemend
Goede tip Rens! Met de toeristenbus of met bus 35 kun je inderdaad makkelijk omhoog.
Al is de wandeling ook zeker de moeite waard. Voor de liefhebbers, we hebben eerder een mooie route beschreven.
Zonnige groeten uit Málaga,
Gerard – Beleef Málaga